Reactie deelnemer van training “Nu ik er toch ben”

Erg herkenbaar

Twee weken geleden kreeg ik een mail van een deelnemer uit de training ‘Nu ik er toch ben”.

“Hoi Mark,

Naar aanleiding van onze laatste ‘Nu ik er toch ben-dag’ en nu we toch aan het mailen zijn, wil ik het volgende met je delen. Zomaar, ter info.

Het zal je niet ontgaan zijn dat we in een resultaatgerichte maatschappij leven ?.

Dus bij cursussen, enzo, denk ik toch: Wat levert het me op? Krijg ik er punten voor? Is het leuk voor op mijn cv?

Bij ‘jouw dag’ is dat allemaal niet aan de orde, maar goed; ik weet wat het me oplevert, hoe goed en fijn het is dus denk ik steeds:” Toe maar, mag wel.”

Na afloop van de dag voel ik me steeds heel erg gevoed; wat prettig is. Maar zeker na de laatste keer bekroop me na een paar weken de gedachte: “Ja, maar wat levert het me nou op?!?” Want zoals zovelen krijg ik de antwoorden graag snel, op een presenteerblaadje aangereikt ?. In de dagen/weken daarna sudderde dat wat door en toen…..op dat ene moment….ik weet nog goed, zat in de auto naar een afspraak….dacht ik: ”Ik ga niet meer naar Mark, ik stop er (even) mee. Neem nou de laatste keer, ik wilde het hebben over de werkdruk/mijn moeite “nee” te zeggen tegen nieuwe aanmeldingen, en het ging over mijn moeder en mij….Wat schiet ik ermee op?”

Ineens viel het kwartje…..En ik dacht: ”Ik ga een volgende keer toch maar weer..”

En toen ineens, zag ik het verband: het appèl dat ik bij mijn moeder voelde; om er voor haar te zijn en het appèl dat cliënten doen; om er voor hun te zijn.

??”

Vond het zelf erg herkenbaar en moest denk aan het beeld van een fles goede wijn, deze mag soms eerst wat langer liggen voordat je eraan begint….